"Ben je er wel of niet mama?"

“Eet je vanavond mee mama?”. Dat is een vraag die ik regelmatig hoor en ook regelmatig met “nee” moet beantwoorden. Hetzelfde geldt voor de vragen “Breng je ons naar school?”, “Haal je ons vanmiddag op?”, “Ga je mee naar een verjaardag?”, en zo kan ik nog wel honderd andere vragen opnoemen. Ik ben er aan gewend, maar toch steekt het af en toe. Ik probeer dit soort vragen snel van me af te laten glijden. Dit lukt vaak heel goed, maar soms valt het zwaar.

Een leven voor de kinderen

Toen ik in 2006 afstudeerde, waren mijn man en ik al 8 jaar samen. Hij heeft de hele rit gevolgd tijdens de opleiding; stress, spanning, vreugde en verdriet. Alles heeft hij meegemaakt. Net afgestudeerd kon eigenlijk alles, ik hoefde alleen aan hem verantwoording af te leggen. Was ik er niet tijdens het eten? Hij moest zijn eigen eten maar maken, jammer dan. Was ik er een keer niet bij tijdens een verjaardag? Hij kon ook zonder mij best een gezellig feestje vieren! Had ik dienst tijdens een feestdag? Dan vieren we die volgend jaar wel weer. Mijn leven draaide alleen om hem, mijn werk en sociale contacten.

En toen kwamen de kinderen

In 2010 werd onze zoon Fedde geboren, in 2012 kwam zijn zusje Danique erbij. Zij maakten dat mijn leven niet meer alleen om mijn man, mijn werk en sociale contacten draaide. Ik genoot nog steeds van mijn werk, maar het plannen werd wat moelijker. Of eigenlijk, het juist niet kunnen plannen! In mijn werk valt namelijk echt niets te voorspellen… Waar mijn man voor zijn eigen eten kon zorgen, konden mijn kinderen dat niet. Ik rende nog steeds zo van tafel als ik gebeld werd maar nu liet ik één of twee huilende kids achter. Ik kon niet meer tot een kwartier voor mijn dienst begon in bed blijven liggen, ze moesten naar school of naar het kinderdagverblijf gebracht worden. Het liefst met een volle buik.

Credits

Het zoeken naar een ritme met 2 kinderen lukte, maar hierin kan ik mezelf niet veel credits geven. Die credits gaan naar mijn man, hij is de grote spil in ons gezin. Hij is degene die er ’s nachts uit gaat als 1 van de kinderen ziek is. Ik ben er niet want er is iemand anders die uitgerekend op dat moment ook mijn hulp nodig heeft. Hij gaat met de kinderen alleen naar verjaardagen, daar draait hij zijn hand niet voor om. Hij gaat later naar zijn werk als er net iemand bevalt tijdens de dienstoverdracht. Of hij komt juist eerder thuis omdat ik nog wel even bezig ben. Hij brengt de kinderen naar school of hij haalt ze op, want ik heb weer avondspreekuur of een bijscholing. Hij kookt, en zorgt er voor dat ik ook iets te eten heb als ik thuis kom. Hij accepteert dat hij thuis moet blijven op zijn geplande sportavond omdat ik een vergadering heb. Hij hoort mijn verhalen aan, ook als ik hem midden in de nacht hiervoor wakker maak. Hij is eigenlijk degene die er voor zorgt dat ik mijn werk kan blijven doen.

Opgroeien

Hij is hier in de loop der jaren in gegroeid, hij weet niet beter. Zijn vrouw is verloskundige, wat betekent dat hij en de kinderen niet altijd op de eerste plaats staan. Hij neemt dan genoegen met een goede tweede plaats. Ook de kinderen groeien er mee op, ook zij weten niet beter dat mama er niet altijd kan zijn op belangrijke momenten. Ze accepteren dat, maar dat neemt niet weg dat de vragen blijven. Maar het levert ook leuke momenten op! Zo stelt Danique steevast de vraag als er een nieuw kindje op school komt “mama, was jij er ook bij toen die moeder ging bevallen?”. Of Fedde, die een klasgenoot verbeterde toen hij zei dat hij met zijn zwangere moeder naar de babydokter ging; “Dat heet een verloskundige hoor!”.

Toch het mooiste

Het werk van een verloskundige bestaat tegenwoordig echt niet alleen maar uit het draaien van een spreekuur, het doen van een bevalling of het rijden van kraamvisites. Het omvat veel meer, zoals verplichte bijscholingen, veel administratie, vergaderingen en praktijkoverleggen. Dit kost veel tijd en energie en dat is pittig. Niet alleen voor de verloskundige zelf, maar ook voor het thuisfront. Zij hebben niet voor dit werk gekozen, ik wel. We willen alles voor een ander doen, en lopen onszelf daardoor vaak voorbij. Het hebben van een goede achterban is in ons werk onmisbaar. In mijn geval is dit mijn man, bij iemand anders misschien een ander familielid of oppas. We willen allemaal hetzelfde; goede zorg voor moeder en kind. Dat dit dan ten koste gaat van onze eigen gezondheid, so be it. Dat we onze partner en kinderen minder vaak zien dan we graag zouden willen, nemen we voor lief. Want ons vak is naast energievretend en vermoeiend, wel het leukste en mooiste vak dat er bestaat!