Eat – Sleep – Poop- Repeat.

Ja, ik geef het maar gewoon eerlijk toe; baby’s zijn saai! Tuurlijk, de eerste weken zijn magisch. Je zit op een roze wolk en alles is lief en leuk. Je wil er uren naar kijken en je kan alleen maar over je kleine wondertje praten. En ik zal ook nérgens zeggen dat dat stom is, niet goed is, of dat je dat niet moet doen. Je hebt er 9 maanden je best voor gedaan en de meesten hebben er ook behoorlijk voor moeten afzien. Dus nogal logisch dat je heel trots en verliefd bent op je kleine kindje! Ook het eerste lachje is mooi, en de eerste weken zijn ook enorm belangrijk en dus zo fijn dat je die tijd dan samen kunt spenderen.

Na de eerste weken zijn baby’s saai

Maar, laten we wel eerlijk zijn,  daarna wordt het een beetje saai. Het enige wat ze dan doen is eat-sleep-poop-repeat. En als je pech hebt wordt dat ritme vergezeld met een hoop gehuil. Het gekke is, uiteindelijk neem je dat ritme een soort van over; eat-sleep-poop-repeat en door de hormonen combineer jij dat zelf dan ook met huilen (vaak om niets). En ook dát is normaal en helemaal niet erg. Maar, let wel een béétje op jezelf en probeer ervoor te waken dat je niet in een post-natale depressie verstrikt raakt! Trek op tijd aan de bel als je merkt dat dit niet ‘een beetje van je wolk afvallen’ is, maar je gewoon echt hopeloos voelen en totaal niet meer jezelf; want dat is níet de bedoeling. Dat wilde ik wél even gezegd hebben, want een hoop mensen doen het af als ‘ah joh, hoort erbij’. Maar een depressie hoort nérgens bij en voorkomen is beter (en makkelijker) dan genezen. Dus, de tip van mij; trek op tijd aan de bel. Beter te vroeg dan te laat.

Afijn, onze kabouter is nu dus twee en is de babytijd al keurig voorbij, maar lang leve Facebook; zij roepen herinneringen terug! Zo zie je dus wat je vorig jaar, het jaar ervoor of 10 jaar geleden uitvrat op die dag. Ik ben er heel eerlijk over; ik ben nou eenmaal van de Facebook generatie en tja, met zo’n hummeltje van een paar weken spendeer je nou eenmaal je tijd tussen poepluiers, flesjes, babykleding en een telefoon. Iedere scheet zette ik dus op Facebook en iedere beweging kwam op de foto én dus op Facebook. Ik kan wel zeggen ‘dat doe ik niet’ maar ik deed dat dus wel. Inmiddels is het ietsje minder, no worries.

Het voordeel daarvan is dat ik nu wel terug kan kijken hoe machtig interessant ik zo’n baby destijds vond. En, in alle eerlijkheid, terugkijkend, kan ik me goed voorstellen dat men een beetje gek werd van alle foto’s. Op iedere foto is het namelijk, jawel…. Een baby. Die met iedere houding hetzelfde ligt, af en toe een (onbewust) lachje geeft en vooral heel veel verschillende outfits had. En ineens kom je tot de conclusie dat zo’n baby best wel saai is. Dat is gelukkig maar een paar maandjes, daarna worden ze wel interactiever, mag je ze ineens fruithapjes gaan geven (alhoewel daar ook weer wat meningen over verdeeld zijn) en komt er iets meer contact bij kijken.

Daarentegen waren ze wel een stuk liever en rustiger in vergelijking tot, hmm, ik noem maar wat, een peuterdraak van twee in huis. Ik snap nu wat ze bedoelen met ‘Ik ben één en ik kan het alleen’ (kunnen ze niet, maar ze vinden van wel) en ‘Ik ben twee en ik zeg nee’ Wat voor verwarring zorgt; wil je groente? Nee. Wil je snoep? Nee. En dan bedoelen ze dus ja… Waarbij alles standaard ‘nee’ is. Ook al bedoelen ze ja. Kijk, zo’n baby heeft dat niet. Die zegt nog niks, die denkt nog niet zo veel (althans, niet dat je weet). Die vraagt zich alleen af waarom die dagen maar een paar uur duren en waarom mama dan voor hun gevoel 5 dagen dezelfde kleren aan heeft. En jij vraagt je ook af wanneer het de laatste keer was dat je naar de kapper bent geweest en wat tijd voor jezelf hebt genomen…

Zo’n baby is dus best saai, maar ondanks dat enorm intensief. Vergeet dus jezelf niet. Hoe lief ze ook zijn, en hoe hulpbehoevend ze ook zijn; opa en oma kunnen bést wel even een dagje met ze hobby’en zodat jij bijvoorbeeld die dag uitgebreid in bad kan. Of Moordvrouw kan bingewatchen ofzo, ik zeg maar wat. Iets wat je met goed fatsoen niet met een baby wil kijken, ook al denk (hoop) je dat ze daar nog niet zo veel van meekrijgen.

Geloof me, het wordt beter! En dan vraag je je af waarom ze niet gewoon baby konden blijven…

Lees ook mijn andere artikelen:

Babylessen: het is niet erg als je het iets anders aanpakt

Oh my god, hoe kan ik dat nu niet gemerkt hebben?