Angst voor de kraamtijd.

De 30 weken grens is bereikt, we kunnen af gaan tellen. Rond deze periode is ook de intake van de kraamzorg, de gedachte alleen al maakt me onrustig.

De kraamtijd, kunnen we deze niet gewoon overslaan?

Ik zie er zo tegenop. De kraamtijd van Jelte begon zo mooi, na een zeer prettige bevalling kwamen wij thuis met een kerngezonde, flinke en tevreden baby. Wij kregen één van de liefste en leukste kraamverzorgsters die er maar bestaat en we zaten echt bovenop die spreekwoordelijke roze wolk.

Tot.. dat ene telefoontje..

Dat ene telefoontje die ons van de roze wolk aftrapte, ons met beide benen op de grond zette en mijn hele leven zou veranderen. Ik hoor mijn broer nog huilen aan de andere kant van de lijn.. ‘Waar is Jelte? Je hebt hem niet vast toch? Ga even zitten en roep iemand bij je’ ‘Papa is er niet meer, hij is zojuist overleden’..
Daar zit je dan op de bank, met allemaal slingers en ballonnen om je heen omdat je de boel aan het versieren was, papa en mama (die in het zuiden van het land wonen) zouden de dag er op samen met mijn broer en zijn gezin op kraamvisite komen, om hun kleinzoon en neefje bewonderen.

Maar dat gebeurt niet, ik sla dicht.

Ik kan niks meer uitbrengen, alleen huilen. Daarna raak in een of andere shock en kan alleen maar voor me uit staren. Mijn man neemt de telefoon over en maakt het gesprek af. In de dagen die volgen regel ik via de telefoon samen met mijn broers, schoonzussen en moeder een crematie i.p.v gezellig beschuit met muisjes te eten en de keuvelen met kraamvisite over hoe een prachtig en tevreden kind we hebben. Zoals mijn man zou zeggen, ‘het is geen Ikea kastje, hij is meer dan compleet’..

Een crematie in plaats van kraamvisite.

De week er op vertrekken we met onze Jelte en mijn schoonouders naar Zeeuws Vlaanderen. Mama en mijn broers helpen en natuurlijk de crematie bijwonen waar ik zelf voor mijn papa spreek. Ik weet niet meer hoe ik het allemaal gedaan heb met die hormonen en emoties die door mijn lijf raasden, automatische piloot, overlevingsstand, zelfbescherming? Ik heb geen idee, wel weet ik dat daarna de klap pas kwam, een depressie en een hoop hulp volgde. Ik krabbelde er na een tijdje weer bovenop en genoot van onze kleine man en kon het een plekje geven dat we eigenlijk geen kraamtijd hadden gehad of veel bezoek en kaartjes, de rouw overheerste. Daarom hebben we dit, voor het gevoel, een beetje proberen goedmaken met een uitgebreid feestje voor Jelte zijn eerste verjaardag.

Angst voor wat komen gaat.

Nu er over een aantal weekjes een nieuwe kraamtijd aan zit te komen, merk ik dat het allemaal toch zijn sporen heeft nagelaten. Ik word bang, onrustig en ben mezelf niet, droom zeer realistisch over dingen wat absoluut niet kan. Ik ben onder andere bang dat er weer iemand die dicht bij ons staat komt te overlijden, en wanneer er inderdaad verschillende slecht nieuws berichten in onze omgeving opdoemen merk ik dat ik daar behoorlijk last van heb en er slecht mee overweg kan.

Kraamzorg stelt gerust.

Wanneer de consulente van de kraamzorg langs komt besluit ik eerlijk te vertellen hoe ik er tegenop zie. Ze heeft er alle begrip voor, ze kan zich de situatie nog goed herinneren. Ze wil in ieder geval proberen om ons weer dezelfde kraamverzorgster te geven, zodat ze weet van de situatie en kan inspelen op bepaalde emoties die boven kunnen komen. Een soort kraamtranen in het kwadraat idee.
We hebben echt een heel fijn gesprek, ze noteert onze wensen en voorkeur voor onze kraamverzorgster. Zo willen we onder andere de eerste dagen echt samen zijn, even geen toeters en bellen maar gewoon lekker even in onze bubbel. Even rustig opstarten met zijn vier. Ze denkt dat dit inderdaad een heel goede keuze is.

Ik voelde mezelf wat rustiger worden. Ze willen er alles aan doen om ons nu in elk geval wel lekker op die ‘roze wolk’ te laten blijven en te genieten van hoe het eigenlijk wel hoort, er vanuit gaande dat natuurlijk alles goed gaat tijdens de bevalling en met de baby. Maar laten we daar maar niet over nadenken, want dan komen mijn horrormonen weer in actie, met hun doemscenario’s.

De laatste voorbereidingen.

Nog een kleine 8/9 weken te gaan, of als het even tegenzit nog 10/11 weken. De voorbereidingen voor de kleine zijn in volle gang, de ‘baby-nook’ op onze slaapkamer krijgt vorm. Het wordt een superknus en gezellig hoekje waar de baby toch echt zijn eigen plekje kan hebben.
De geboortekaartjes zijn uitgezocht, we zijn eindelijk uit over de naam en de eerste kleertjes zijn gewassen. Het zijn de kleine dingetjes die nog moeten gebeuren, het bevalbad ophalen, de vluchttas inpakken en natuurlijk nog een back up regelen voor Jelte en onze hond, moest de kleine man besluiten dat het tijd is om te komen.

Hopen op een fijne kraamtijd.

Misschien dat ik toch nog even een gesprekje aan knoop met de huisarts of praktijkondersteuner zodat wanneer ik het weer even moeilijk krijg, ik op hun terug kan vallen. Maar zo lang mijn hormonen en hoofd zich kalm houden kan ik het redelijk relativeren en komt het vast goed. Dan durf ik zelfs zachtjes te hopen op een fijne (kraam)tijd met ons gezinnetje van vier…