Als de start niet zo is als je verwacht had.

Als je voor de allereerste keer een kindje gaat krijgen, fantaseer je van tevoren hoe de eerste ontmoeting zal zijn. Die had ik alleen anders voorgesteld dan hoe het daadwerkelijk ging.

Wanneer het moedergevoel nog achterblijft.

Ik hoorde tijdens mijn zwangerschap vaak hetzelfde verhaal van de meeste mama’s om me heen. “Als je kindje er straks is vergeet je heel de bevalling en de pijn. En er gaat een luikje open in je hart zoals je dat nog nooit hebt meegemaakt, je houdt direct zóveel van dat kleine wondertje in je armen” etc etc.

Vaak wordt het allemaal mooier gemaakt dan het is, maar dat is niet nodig. Niet iedere vrouw voelt dit meteen in het begin, dat moet groeien. Zo dus ook bij mij. Ik had het alleen zelf pas door na een aantal weken.

Om maar te beginnen bij het begin.

In mijn vorige blog lees je mijn bevallingsverhaal. Die ging absoluut niet echt van een leien dakje. Dat kan natuurlijk een oorzaak zijn van mijn gevoel, of eerder gezegd het ontbreken van gevoel, maar dat zal ik nooit weten. Erik pakte Mees als eerste vast na de geboorte, gaf hem daarna aan mij en legde hem op mijn borst.

Ik wist echt niet wat ik moest doen.

Als ik nu de geboorte foto’s terugkijk zie ik alleen maar angst in mijn ogen, een soort van; HELP. Zoals ik me toen voelde, hoefde ik Mees niet persé bij me te hebben. Ik vond het ook hartstikke prima als Mees naar Erik zou gaan of naar wie dan ook.

Mijn moeder was één van de eerste die Mees te zien kreeg van de familie. Ze zei; ‘Wat is hij toch mooi!’ Waarop ik antwoordde; ‘Ja? Is hij echt mooi mam? Ik zie het zelf niet.’

En toen begonnen alle alarmbellen bij haar te rinkelen.

Zelf had ik niks door want ik wist niet wat je nou wel of niet ‘moest’ voelen. In de allereerste weken van Mees zijn bestaan, leefde ik eigenlijk op de automatische piloot. Ik liet al veel te snel te veel mensen langskomen en het is eigenlijk allemaal een beetje langs mij heen gegaan.

Erik zorgde heel veel voor Mees omdat ik het gewoon niet kon na die heftige bevalling. Ook was ik ontzettend moe dus het leek me allemaal wel normaal.

De weken die daarop volgden bleven een beetje emotieloos voor mij. Mijn moeder zei het al meerdere keren; ‘Je kijkt zo leeg uit je ogen. Het klopt gewoon niet, ik mis die sprankeling en ik zie niet de blije Daphne zoals ik gewend ben.’

Waarop ik eigenlijk steeds hetzelfde antwoordde; ‘Ja ik weet het ook niet mam, ik ben gewoon moe van het niet slapen ‘s nachts.’ En zo sukkelde het wekenlang door en deed ik maar wat ik moest doen.

Totdat Mees meer dan 6/ 7weken was.

Ik kreeg een ander gevoel bij hem. Ik hield opeens zoveel van dit kleine ventje. Overal waar Mees was, daar was ik. En als hij ergens anders was, hing ik non-stop aan de telefoon om te vragen hoe het met hem ging.

Inmiddels is Mees alweer 6 maanden en kan ik mijn liefde voor hem niet eens beschrijven, zo gek dat ik op hem ben! Nu pas merk ik dat bizar grote verschil qua gevoel van toen en nu.

Inmiddels hoor ik het ook van een aantal mensen terug dat ze het aan me hebben gemerkt, of dat ze een beetje door hadden dat ik mezelf niet helemaal was.

Waarom wordt hier niet over gesproken?

Ik vind het heel raar dat dit een taboe is. Natuurlijk had ik het zelf liever anders gezien en hoop ik dat ik het bij een volgend kindje wel direct ga voelen.

Maar voor iedereen die zichzelf hierin herkent; je hoeft je hier niet voor te schamen. Je bent geen slechte moeder als je niet meteen de liefde voor je kindje voelt. En het komt vanzelf, echt.

Dat luikje in mijn hart is inmiddels open. En wat ik nu voor Mees voel? Luister maar eens naar het liedje ‘als je slaapt’ van Glennis Grace.