Inmiddels 34 weken zwanger! Ik begin nu toch echt wel af te tellen hoor!
De laatste zwangerschaps yogales; check
Intake met de kraamverzorgster; check
Elke week naar de verloskundige; check
Babyuitzet; check
De laatste werkdag; bijna check
Een grote gevulde buik met een kleintje erin die steeds meer en harder van zich laat horen; dubbel check
Allemaal factoren die aangeven dat de spreekwoordelijke laatste loodjes toch wel aan het aanbreken zijn. Ik merk ook dat het, buiten de kwalen en pijntjes die ik al had, gewoon echt zwaarder wordt. Waggelen is het nieuwe lopen en buiten adem zijn, wordt bijna normaal. Alhoewel, normaal, het brengt ook wat angst met zich mee. Ik kan af en toe flink benauwd zijn, waardoor ik snel in paniek schiet. Dat kan ik vervolgens wel mooi weg puffen met mijn ademhalingstechnieken die ik geleerd heb tijdens de yoga! Maar natuurlijk niet fijn en van mij mag de kleine bollie wel snel indalen, zodat mama weer normaal adem kan halen.
Nog een reden waarom ik merk dat “Bevrijdingsdag” (lees: de bevalling) steeds dichterbij komt is omdat kerst de laatste etappe is van mijn zwangerschap en afgelopen zaterdag de goedheiligman alweer in ons land aangekomen is. Het begin van de feestmaand. We zitten met zijn allen weer midden in de Sinterklaas taferelen. Het laatste jaar dat ik me moet inhouden, want wat verheug ik me op volgend jaar als we zelf een klein pietje hebben!
In mijn werk als gastouder maak ik de kleintjes ook mee tijdens deze periode en het is en blijft magisch. Maar straks met het eigen kroostje kunnen we er helemaal volop van genieten!
Het brengt ook herinneringen met zich mee. Natuurlijk uit mijn eigen jeugd maar ook van mijn moeder. Mijn moeder die er helaas niet meer is. Ik ging een aantal jaar met haar op pad als zwarte piet. Om een bezoekje te brengen bij gezinnetjes in de buurt. Wat genoot ze hiervan. En wat zou ze ook gaan genieten van haar eigen kleinkind(eren)! En wat mis ik haar op het moment weer! Want moeder worden zonder moeder is niet leuk. Ik wil haar op het moment weer zo vaak bellen, met zo veel vragen. Mijn kwaaltjes met haar bespreken en zeuren zoals je dat alleen met en tegen je eigen moeder kan doen.
Maar helaas zijn het alleen de herinneringen waar ik het mee moet doen. Dat zijn er gelukkig heel veel en die koester ik!
Voorlopig heb ik genoeg afleiding in de vorm van de voorbereiding voor de grote Bevrijding, Ik hoop stiekem dat die zich sneller aandient dan ik verwacht.
Fijne sinterklaastijd allemaal!
Ben je benieuwd naar mijn eerdere blogs?
Hallo, ik ben Jolijn. 34 jaar en 34 weken zwanger van ons eerste kindje.
Het zwanger worden ging niet over rozen, evenals het zwanger zijn.
Evengoed geniet ik enorm van het feit dat het is gelukt, het leven in mijn buik en het moment dat ons kleintje ons een gezinnetje maakt.
