Het is vandaag Moederdag, dus ik word verrast met een heerlijk ontbijt en een mooie roos. Mijn ouders en broer zitten aan de rand van m’n bed. We kletsen gezellig, maar al snel val ik in slaap.
De dag verloopt goed. De weeënremmers doen beter hun best en de kleine man doet het nog goed in m’n buik. Na weken amper te hebben gegeten, schuif ik een bord spaghetti naar binnen. Rond een uur of 7 word ik gehaald voor een echo. Om te kijken of er nog genoeg vruchtwater aangemaakt wordt en hoe de kleine man erbij ligt. De arts vertelt me dat de kans groot is dat onze zoon met een keizersnede ter wereld gaat komen. Tranen rollen over m’n wangen. Ik wilde het zo graag zelf doen. Mijn hele zwangerschap heb ik het al niet in eigen handen. De echo ziet er goed uit en daarom hoop ik het nog tot donderdag vol te kunnen houden, zodat we dan toch misschien iets dichter bij huis kunnen komen.
Nog geen uur later worden de weeën weer heftiger. Het voelt niet goed. Er komen artsen bij die toch besluiten nog een keer inwendig onderzoek te doen. Weer iemand anders die mij gaat onderzoek en weer iemand anders die mij aanraakt..
Bij het onderzoeken zien ze dat het abces op m’n baarmoedermond zit. Het is te gevaarlijk om hiermee te blijven lopen. Ze vertellen me dat zowel ik als de baby er slecht aan toe zijn. Ze kiezen op dit moment voor de moeder want “Wat is een kind zonder moeder?” M’n hele lichaam is het ermee eens dat onze zoon geboren moet worden. En het liefst zo snel mogelijk. Ze geven mij de kans om het toch op eigen kracht te gaan doen. Ik ben slap en ziek, maar ik weet zeker dat ik dit voor elkaar ga krijgen. Om half 10 geven ze medicatie om de weeën heviger te maken. Er komt een zuster een korte uitleg geven over wat er ons te wachten staat als onze zoon ter wereld komt. Dat hij direct meegenomen wordt naar een kamer naast de verloskamer.
De weeën worden steeds heftiger en langer. Als snel neemt de ontsluiting toe. Pff de weeën zijn zo heftig dat ik het heel even wil opgeven. Door de steun van mijn lieve partner en de super zuster besluit ik er weer voor te gaan. Al snel mag ik gaan persen en binnen drie minuten is onze zoon Jim ter wereld gekomen!
Zijn kleur is mooi, hij huilt en wordt heel even op m’n borst gelegd. Dit komt zo onverwachts, dat ik eigenlijk niet weet wat ik moet doen. Het overvalt me en ik kan er op dat moment ook niet echt van genieten. Al snel nemen de artsen Jim mee in een plastic zak, naar de kamer ernaast en onderzoeken hem.
Na een half uur komt Jim in de couveuse naast m’n bed. Hij is aangesloten op de beademing, want zelf ademen lukt hem nog niet. We kunnen hem even aanraken en al snel pakt hij de vinger van z’n vader vast… Tranen van geluk, zo klein maar alles zit erop en eraan.
Jim is extreem prematuur geboren met een gewicht van 1225 gram. Dat is flink voor het termijn van 27 weken. Hij heeft spierwit haar, een mooie roze huid en hele kleine vingertjes en teentjes.
Nog geen twee uur na de bevalling moest ik al beginnen met kolven. En er komt zelfs al een beetje melk uit, ik ben trots! Mijn vriend gaat naar het Ronald mcDonald huis, waar hij de nacht doorbrengt. Ik besluit nog even bij Jim te gaan kijken en probeer daarna te gaan slapen.
De volgende ochtend hadden we al vroeg een gesprek met de arts. Hij vertelt ons dat Jim behoorlijk ziek is. Ze denken aan een hersenvliesontsteking. Ook vertelt hij ons dat Jim hersenbloedingen heeft gehad. Zo’n klein mannetje, zo dapper maar ook zo ziek. Dit bericht viel ons erg zwaar…
Volgende week meer.
Lees meer artikelen van Lotte:
Hallo, ik ben Lotte, samenwonend met mijn lieve vriend. Samen hebben wij een zoon Jim.
Onze zoon is met 27 weken geboren en was op dat moment erg ziek.
Ik werk in de horeca als gastvrouw. Op dit moment ben ik nog thuis om voor onze zoon te zorgen, die op dit moment een half jaar oud is. Helaas is er weinig informatie te vinden over hoe je nu verder gaat als je na een lange periode je kind mag meenemen uit het ziekenhuis. Het is een mooi maar vooral heel spannend moment. Ik blog hier over mijn ervaringen.
