Niet 1, niet 2, maar 3 kloppende hartjes!

Het is iets meer dan 1 jaar geleden dat we op de fiets zaten richting het verloskundig centrum voor onze 1^e termijn echo. Tijdens dit korte fietsritje zei ik tegen mijn man lachend, ik hoop dat het geen tweeling is , 1 kindje is voldoende en dan is ons gezin wel compleet.

Een drieling!

We waren snel aan de beurt en de echoscopist begon met het maken van de echo. Ik zag gelijk dat het ging om een tweelingzwangerschap. Als je al eerdere echo’s heb gehad, dan weet je ongeveer waar je naar moet kijken. Maar zij was nog niet klaar en vond ook nog een derde kloppend hartje.

Onze hersenen maakten overuren

We waren allebei enorm geschrokken, zoals je je misschien kan voorstellen. De echoscopist vond het daarentegen helemaal geweldig en riep gelijk nog een collega erbij om dit wonder ook uitvoerig te bekijken. Na dit grote nieuws maakten onze hersenen overuren met verschillende vragen: Kunnen we dit aan? Hebben wij genoeg financiële middelen om deze kindjes een goede toekomst te bieden? Gaat dit allemaal wel passen in mijn buik? Hoe gaan we werk & opvang combineren?

De reacties

Deze dag hebben we al ook al onze familie & vrienden ingelicht, want we hadden enorme behoefte om te praten wat ons nu overkomen was. De reacties varieerde van wat gaaf tot mensen die het niet konden geloven. Gelijk boden ook mensen spullen en hun hulp aan, wat wij echt super lief vonden. Tegelijkertijd ook erg fijn, want met 3 kindjes op komst heb je wel wat nodig.

Ik kwam erachter dat er op Facebook een besloten groep was voor moeders van drielingen en meer. Wat zo fijn is dat je daar je verhaal kwijt kunt en tips & adviezen kunt vragen. Dat heeft ons erg geholpen om het nieuws te verwerken.

Vier dagen na de ontdekking van de drielingzwangerschap zaten we al in het LUMC ziekenhuis voor een gesprek met een gynaecoloog. Natuurlijk werd er eerst weer een echo gemaakt en zij vertelde ons dat ik de meest gunstige scenario had.  Ik had namelijk 3 vruchtzakken en 3 placenta’s. Tijdens dit gesprek werden natuurlijk ook de risico’s & complicaties besproken. Bijvoorbeeld de kans op een vroeggeboorte, want bij een drielingzwangerschap worden de meeste drielingen tussen week 32-36 week geboren. Ook werd reductie besproken, gelukkig waren wij voorbereid op deze vraag. Wij waren het beiden met elkaar eens dat we voor alle 3 zouden gaan want ze waren alle 3 heel erg welkom.

Hoe ging de zwangerschap verder?

Ik moet zeggen dat ik verder een goede zwangerschap heb gehad. Natuurlijk wel wat zwangerschapskwaaltjes maar niet veel meer dan bij mijn 1^e zwangerschap. We hadden controles om de 3-4 weken en alle controles waren gewoon hartstikke goed. De 3 kindjes groeiden zoals eenlingen. Op advies van het ziekenhuis ben ik wel gestopt met werken in week 24. De weken daarna voelde ik mij prima. Ik ging zelfs nog mijn zoontje op de fiets halen van het kinderdagverblijf tot week 32.

Vanaf week 33 werd het echt heel zwaar voor mij. Ik had moeite met slapen ’s nachts. Dan ging ik gekke dingen doen, zoals de was strijken, tafel dekken voor het ontbijt. Gelukkig bood het ziekenhuis aan om een nacht te komen slapen in het geboortehuis om even bij te tanken. Ik ben na die nacht niet meer naar huis gegaan.  Onze drie zoontje Kay, Josh & Finn zijn met 34 weken en 3 dagen op 31 juli 2017 met een keizersnede geboren.

Alle 3 hadden ze super mooie gewichten en waren helemaal gezond. Kay 2.260 , Josh 2.358 en Finn 2.230 gram. De boys deden het zo goed dat ze na 2 dagen op neonatologie afdeling overgeplaatst werden naar het Alrijne ziekenhuis in Leiderdorp. Voor deze overplaatsing waren wel 3 ambulances nodig. Normaal is een ambulancerit natuurlijk niet heel positief, maar voor ons wel. We wisten dat als de boys goed groeiden en hun flesjes leeg konden drinken, dat we ook daar snel ontslagen zouden worden.

De komende periode blog ik hier over mijn ervaringen. Lees je mee?